Fyrsta skiptið sem ég...

Fyrsta skiptið sem ég fór til  Mallorca sem er líka eina skiptið sem ég hef farið til Mallorca var algjör snilld.

Ég fór bara inná eitthvað hótel sem við gistum á sem var algjört snilldar hótel.  Maður fékk alltaf svona morgunverð sem var allskonar eins og heitar vöfflur og helling af drasli. Það var skítköld sundlaug þarna á hótelinu og ströndin var bara alveg við hótelið.  Það var líka leikjasalur rétt fyrir utan hótelið og þar gat ég hangið allan daginn.  Svo var fótbolti, tennis, körfubolti og allskonar íþróttir sem ég hékk í þarna og var lang bestur í .  Annars var ég bara alltaf að slappa af út á ströndinni eða út í sundlaug eða að versla.  Það var nú ekkert mikið meira að gera þarna hjá hótelinu en það voru risastórir sundlaugagarðar þarna sem voru alveg massíft skemmtilegir.

Þetta var sem sagt geðveikt skemmtilegt frí úti á Mallorca og ég vill alveg kíkja þangað aftur einhvern tímann. 

 

                                                                                                         Pálmi

Saga - Frans J.

Fyrsta skiptið sem ég fór til útlanda þá fór ég til koben og fór með flugfélaginu iceland express og það var enginn annar en bruce dickinson sem flaug flugvélinni en allavena ég fór þá með pabba,mikka stóra bró,krissa litla bró og benna besti vinur pabba.

Þegar við komum á flugvöllin þá fórum við þaðan með taxa á hótelið "Hotel bena donica" sem var mjög þægjilegt að vera á ekkert stórt, ódýrt, góð þjónusta og mikið næði.

Þegar við fórum fyrst út í koben þá fórum við í verslunarmiðstöðina í koben sem var bara brjálæðislega stór svona eins og 4 eða 5 kringlur og við versluðum alveg geggja mikið og svo fórum við á lestarstöðina kjeyftum okkur mat og ekka dót -    

Þegar við mættum uppá flugvöll...

Þegar við mættum uppá flugvöll þá var allveg kolklikkað veður, og það var erfið leiðin á keflavíkurflugvöll. Við fórum að tékka okkur inn ég , mex, björk, anna og tinna krakkarnir sem ég er að fara með út. vá hvað ég gat ekki beðið eftir að komast til Spánar. Veðrið hérna er búið að vera brjálað í marga mánuði. Svo þegar við erum búin að tékka okkur inn þá förum við upp í fríhöfnina sjálfa, kíkjum aðeins í búðir, skiftum einhverjum pening í bankanum og setjumst svo niður á veitingastaðin, fáum okkur að éta og drekkum bjór.  Svo er komið af seinasta kallinu í flugið okkar þannig að við drífum okkur  í flugvélina loksins. svo setjumst við í sætin og ég auðvitað við gluggan því að ég var búin að ákveða það fyrir löngu, ekki spurning. svo kveiknar á flugvélinni og við förum af stað og tökum á loft. Við vorum öll að deija úr spenningi, hlökkuðum svo til að fara uppá geggjaða hótelið sem við erum á og fara í þennan brjálaða 35 stiga hita og að komast í sólbað! við erum hvít....  svo er gefið okkur mat og við étum og svo allt í einu erum við öll allveg geðveikt þreitt og svo dettum við einhvern vegin bara út. svo vakna ég og það eru slökt ljósin og allir sofandi eða eru þau kannski dauð:/ nei ókei þau eru ekki dauð sé að fólkið hreifi sig en það er samt engin vakandi. Ég labba um flugvélina og kalla á flugfreyjurnar en það svarar mér engin og ég kalla aftur en neib engin svarar mér og ég er allveg orðin drullu hrædd. Svo tékka ég í flugstjórherbergið og það er læst en ég heyri samt ekki neitt tal eða hljóð frá herberginu. svo fer ég inná klósettið , AAAA!!  og það er dauð flugfreyja þar, samt ekkert blóð né neitt en svo sé ég að hún sé með lykla þannig að ég tek þá og máta alla lyklana í flugstjóraherbergið og einn þeira passar, og ég er ekki allveg að þora að kíkja ... ÓMÆGAT!! það er engin að stíra fokking flugvélinni! guð minn góður , jesús og við erum allveg drullunálægt jörðinni , ókei ég er að fara deyja ekki nema ég reyni að stíra þessu eitthvað haha sénsinn , fer fram að kalla á einhvern og spurja einhvern hvort hann kunni á flugvélar en neinei það vaknar engin allir rotaðir. Einhvern vegin grunar mér að það hafi verið sett eitthvað í matinn hjá okkur en ókei ekki tími til að hugsa um það ég þarf bara að drulla mér að reyna að stíra þessu helvíti. Svo hringji ég úr einhverri talstöð á flugvöllin og segji að við séum að hrapa og það sé enginn vakandi og allir sem eiga að vera vinna í flugvélinni eru bara farnir! og mér finnst mjög líklegt að við öll séum bara að fara deija! hey ég prófa að fara aftur fram og ég spyr aftur kann einhver að flúja hérna !? þá vaknar einhver maður og hann segjir já ég er gamall flugmaður en afhverju spyrðu af því ? og ég segji því að þú þarft að koma frammí að stíra hehe , og hann er eins og lík í framan honum bregður svo . Svo förum við frammí og flugvélinn er rosalega nálægt jörðinni , og guð minn góður það er ekki sjór fyrir neðan okkur en hey þú maður þú kannt ekkert að fljúa!?!? það er mjög langt síðan segjir hann! en svo erum við bara allveg að hrapa! AAAAAA 

BOMMMM!

allir dauð

neinei svo vakna ég bara og þetta var draumur.

takk fyrir mig;)

kv Margrét R

 

 

Gaggalagú

 

Þegar ég vaknaði um morguninn.. beið mín æstur rakki fyrir neðan kojuna mína.  Hann gerði mér afar bilt við þannig að ég gróf mig undir teppið mitt og var þar í dágóðan tíma.  En rakkinn var óþolinmóður og stökk upp til mín geltandi og glefsandi í teppið, sem hann náði síðan að hrifsa af mér.  Mín augu mættu hans.  Augu rakkans voru grá og blóðhlupin og hann hafði sár á vinstri kinninni.  Mér til mikillar undrunar  sleikti hann mig í framan af mikilli áfergju og heimtaði að ég klifraði niður.   Ég átti engan kost annan en að hlýða rakkanum þannig að ég tók á rás og stefndi á eldhúsið þar sem ég gaf honum eina skinku eða svo.   Síðan hljóp hann inni í anddyri þar sem hann tók upp svarta ól og band sem fylgdi með henni, og starði aftur til mín í mikilli einlægni sem honum var einum lagið.  Ég tók eftir því að enginn úr fjölskyldunni var heima, engin mamma til að bjóða mér góðan morgunn, enginn pabbi til að tauta hljóðlega upp úr morgunblaðinu og ekki einu sinni litlu systkinin til staðar til að nöldra í manni hver fengi seinasta kexið.  Allt var ofurhljótt í mínu litla húsi við bryggjuna, sem ómaði áður af alls kyns hljóðum og köllum, stóð núna autt og yfirgefið í einmannalegum napurleika brimisinsX. En hundurinn gelti enn ótt og títt, þannig að ég mætti honum í anddyrinu, festi á hann ólina og út gengum við.

Hundurinn var nú hæstánægður en þó ennþá ágengur í að koma mér áfram frá skrefi til skrefs meðfram sjávarsíðunni.   Þetta var án efa með þeim mest spennandi morgnum sem ég hafði upplifað, vakin af úr því virtist heimilislausum, ágengum en elskulegum rakka og að hann hafi tekið mig í göngutúr frá yfirgefnum heimahúsum sem ég átti afar erfitt með að botna í.  Morgunsólin litaði landslagið í litla þorpinu okkar ævintýralega og setti svip sinn á fjöllin fyrir handan og húsin í kring. Ég fann ferskt sjávarloftið kitla nasirnar og ég vissi nákvæmlega hvar við vorum þegar við stönsuðum.   Í garðinum hjá Rósu frænku.  Við kölluðum hana alltaf Rósu radísu vegna myndarlegrar grænmetisræktunar hennar í bakgarðinum.  Í ofboði sínu stökk rakkinn áfram í garðinn hennar og reif upp eina myndarlega rófu.  Rófan var sver og stíf og rakkinn kom til mín afskaplega ánægður með ódæðið.  Ég bjóst við því að Rósa myndi þramma út úr húsinu, og blóta í átt að hundinum og slá hann með vendinum sínum í leiðinni.  En allt kom fyrir ekki.  Húsið stóð jafn autt og yfirgefið og mitt eigið og við héldum áfram okkar leið. 

 Framhald seinna ..

Aðalbjörg

Rúslenska mafían

  Þegar ég vaknaði þennan morgunn beið mín sólríkur dagur. Klukkan var hálf 8 að morgni og 1 júní var kominn og nokkrir dagar eftir af skólanum. Ég var mættur kl 8 í skólann og Sigríður sem átti að kenna okkur stærðfræði þennan tíma kom ekki í skólann því hún var með veikt barn heima. Í staðinn kom hann Guðmundur og kenndi okkur. Við krakkarnir vorum að tala um að nokkrir glæpamenn úr rússlensku mafíuni væru á Íslandi, það hafði komið í öllum fréttum og blöðum daginn áður og löggan væri að leita þeirra útum allt land. Gummi sagðist nú vita allt um þetta og hann hafði séð þá hérna keyrandi um götur Akraness einsog brjálæðingar og hann vissi líka hvar þeir gistu. Við krakkarnir vorum ekki alveg að kaupa þetta og gerðum bara grín af honum, þá brást hann gummi reiður við og þrasaði sitthvað á forníslensku og ákvað bara að sýna okkur hvar þeir héldu sig og við hlóum bara af þessu en vorum frekar ánægð með að komast út úr tíma. Hann labbaði með okkur niður að Ægisbraut og sagði okkur að stóra húsið handan við götuna var heimili þeirra. Svo eftir 5 mín. Sáum við svarta bíla keyra þangað hinn. Við ákváðum að elta þá, þeir fóru bakvið húsið með bílana og við sáum þá bera inn nokkur tonn af hassi og e-pillum. Við hringdum í lögguna og sögðum henni alla söguna og hún kom og handtók þá alla. Daginn eftir komum við í öllum fréttum og blöðum og okkur var líkt við sjálft F.B.I.            Endir    Sigurjón G.   

Ég var að selja merki

Ég hringdi dyrabjöllunni hjá nágrannanum sem var nýfluttur inn, ég var að selja merki  sem ég bjó til með áletruninni "Bjargið pöndunni !"  og ég var líka með söfnunarbauk fyrir fólkið. En ég vildi ekkert bjarga pöndunni, mig vantaði bara pening fyrir loftbyssu, til þess að skjóta ketti sem eru alltaf að læðast í garðinum mínum. En allavega þessi maður trúði þessu og lét mig fá 2000 kr, og loftbyssan kostaði 5000 kr. Ég hélt áfram niður að næsta húsi og fékk þar 1000kr ,mjólk og smákökur. Þær voru góðar, nema að ég held að það hafi verið soldið amfetamín í þeim , en ekkert rosa mikið. Ég var kominn með 3000 kr. , meira en helminginn af því að ég þurfti fyrir loftbyssuna mína. Ég fór í næsta hús og þar var maður sem var soldið sóðalegur og hann var með loftbyssu í hendinni. Ég varð soldið óttasleginn og spurði hvort hann vildi styrkja  pöndurnar. Hann sagði : Já auðvitað væni minn, Hérna taktu þessar 4000 kr og þessar loftbyssur. Þær voru 3, tvær svona skammbyssur og ein svona haglabyssa. Ég þakkaði fyrir og fór og svo datt mér í hug að þessi maður væri á sýru, en þám gæti hitt fólkið sem lét mig fá pening alveg eins verið  á sýru. Ég hélt niður í bæ og spurði gamla konu hvort hún væri ekki til í að splæsa á einn veiðiriffil í veiðibúðinni, Hún var til í að það og þegar hún var að borga, sá ég sýruna. Búðarkonan var líka á sýru og ég sá fram á að þetta væri nokkuð töff, allir á sýru og þeir væru bara til í allt, kaupa drasl fyrir og læti. Ég for svo heim með loftbyssuna mína og fór að skjóta ketti.

 

takk fyrir mig

Gunnar

þegar ég ætlaði að fara af stað í skólann var bíllinn horfin ..

Ég var vöknuð og var búin að fá mér morgunmat og gera mig klára & svona fyrir skólann. Ég gekk út og sé ekki nein staðar bílinn minn, ég hugsaði með mer hvar í anskotanum bíllinn minn væri. Ég leitaði betur bara svona til að vera viss um hvort ég bara væri farin að sjá svona illa hvort bíllinn væri ekki á einhverjum öðrum stað heldur en venjulega. En mér fannst það mjög ólíkt mér að hafa lagt honum einhverstaðar annarstaðar og ég var orðin svoldið mjög stressuð. Ég gat auðvitað ekki farið í skólann gangandi þar sem það er allt of langt í skólann og í þokkabót orðin og seint og ííískalt úti. Ég hugsaði með mér hvort ég ætti að hringja á lögregluna og tilkynna henni þetta en ég var ekki allveg viss.  ég lét til skara skríða og hringdi í lögregluna og lýsti bílnum & svona við logreglumann og hann ætlaði að skoða málið & tjekka á þessu og sagðist ætla að hringja í mig leið og það er einhver hugmynd hvort einhver viti um bílinn og hvort þeir sjái hann. Ég sagði lögreglumanninum að ég væri að verða allt of sein í skólann og það væri of langt í skólann & of kalt. Lögreglumaðurinn bauðst til að koma og sækja mig og ég var hæstánægð yfir þessu. Eftir nokkrar var lögreglubíll komin heim til mín og ég hugsaði með mér hvað fólk haldi þegar það er lögreglubíll komin heim til mín. En ég dreif mig út í bíl og beint í skólann. Þegar var liðið á daginn hringdi lögreglumaður í mig og sagðist halda að þeir hafi fundið bílinn minn og spurðu hvort ég gæti ekki komið og tjekkað á þessu og ég sagðist geta það og fór og tjekkaði á þessu og jú þetta var bíllinn minn.                                                                                                                                                       

Einhver saga

Ef ég hefði vitað hvað það var sem beið fyrir innan dyrnar hefði ég aldrei opnað, aldrei hef ég orðið svona hrædd, í fyrstu skildi ég ekkert hvað var í gangi ég tók bara fyrir andlitið og öskraði, var þetta ímyndum eða draumur? þetta var varla veruleikinn. Inni í ný málaða hvíta herberginu var ekkert nema stóll og ein manneskja, manneskjan starði á mig, eða það hélt ég þá, en hún var í rauninni ekki að stara á neitt, því augu hennar voru óvirk. Ég hafði eytt öllum deginum í að leita að reipinu mínu, til þess að geta dregið bílinn minn sem hafði orðið bensínlaus út á miðri götu, og þarna var reipið, fast utan um hálsinn á besta vini mínum. Ég gat ekki hætt að öskra en náði samt að hlaupa að honum og lyfta honum upp, en það var erfitt, þessi vinur minn var ekki í mjóari kantinum, og ég máttlaus af hræðslu. Ég öskraði á hjálp lengi lengi án árangurs og hélt áfram að reyna að ýta honum upp, á endanum gafst ég upp og féll niður og öskraði og grét meira en ég hef nokkurtíman gert. Ég lá á gólfinu í sjokki í marga klukkutíma þangað til ég ákvað að hringja í neyðarlínuna, ég var róleg þegar ég hringdi, einfaldelga róleg af sorg, ég útskýrði fyrir konunni í símanum hvað hefði gerst og svaraði öllum spurningum sem hún spurði. 10 mínútum seinna hlupu menn inn og hýfðu vin minn upp og skáru á reipið, þau reyndu að vekja hann aftur til lífsins á meðan ég bara stóð þarna og starði, "hann er dáinn" sagði lágvaxinn dökkhærður maður. Ég grét ekki eða öskraði, ég var einfaldlega dofin, útúr heiminum, ekki að hugsa neitt, það sem maðurinn sagði hafði ég vitað fyrir mörgum vikum en gerði ekkert í því, sagði engum frá.

Þessi vinur minn hét Samúel, hann var 19 ára þunglyndur drengur sem vann á bensínstöð. Hann hafði verið greindur þunglyndur og geðveikur fyrir meira en ári en hafði aldrei reynt að leita sér meiri fagmannlegrar hjálpar með það afþví að það hafði hjálpað honum, eða svo sagði hann, ég hélt ég hefði hjálpa honum mikið, en hvernig gat ég það þegar ég var í skóla og vinnu og með kærasta, hvaða mögulega tíma hafði ég fyrir hann? hvernig átti ég að geta hjálpað honum? hann sagði þetta bara til að láta mér líða betur og ég hálf vissi það þá, en gerði ekkert í málinu. Vikurnar áður en hann dó voru tómar í hans lífi, hann átti enga vini nema mig, en ég er varla vinur ef eyði aldrei tíma með honum, alla daga vaknaði hann fór í vinnuna kom heim og horfði á sjónvarpið, ég sá að lífið hans hafði orðið ekkert, hann fékk engan unað útúr því, það kalla ég dáinn mann.

4 dögum eftir sjálfsmorð hans gaf ég mig fram, ég sagðist hafa gefið honum svefnlyf og hengt hann, aðeins ég vissi að það var ekki satt, en einhvernvegin varð ég að refsa mér fyrir það sem ég hafði gert, eða reyndar ekki gert. 

salka kveður að þessu sinni
hittumst heil

fyrsta skipti sem ég??

Fyrsta skipti sem ég kom til Reykjavíkur. ég kem i stóra borg úr litlu þorpi, sé að allt er öðrísi en i svona litlum bæjum. í litlum bæjum skiptir ekki máli hvernig þú ert þú ert bara eins og þú ert en í sórum borgum  þá er alveg tekið eftir hvernig þú ert t.d í hvernig fötum þú ert i og svona en eg er ekkert  að meina illa með þessu er bara að segja mína skoðun en Krakkarnir eru alveg frábærir herna þótt þetta sé stór staður, en þetta var mikil breyting fyrir mig að koma i stóra borg því eg hef ekki upplifað það eins og hinir hef alltaf búið i litlum bæ sem er mjög gott að vera stundum;D en það var mjög gaman að koma til Reykjavíkur að fara i nýjan skóla og kynnast krökkum það er alltaf gott að kynnast nýjum krökkum. þegar maður kemur til svona stóra borgar þá bara veit maður ekkert hvernig maður a að vera því maður er einhver sveitalúði og kemur til stór borgar sem allir eru fínir en maður sjálfur hálfsveitalegur. allir krakkarnir segja þetta er allt i lagi þú ert nýj komin og þu átt eftir að vera eins og við þegar þu ert buin að vera lengi herna,ég alveg jájá vissi ekkert hvað eg ætti að segja. en bara svo þig vitið þá áttum við að skrifa eihvað þannig þetta er bara bull sem eg er að skrifa

    Takk fyrir mig

 

-Jóna

Drengurinn & Taskan !

Þegar ég var á leið heim úr skólanum sá ég skyndilega stóra ferðtösku standa við vegarbrúnina, ég leit í kringum mig til að leita að fólki en enginn var nálægt, svo að ég ákvað að líta á töskuna. Ég labbaði hægt og rólega yfir götuna því þetta gæti allt eins verið sprengja eða þess hlutar. Þegar ég var 5 metrum frá töskunni datt hún allt í einu niður, sem betur fer var þetta aðeins gola. Mig langaði að labba nær og skoða töskuna en var ekki viss hvort að ég ætti að gera það. Ég lét mig hafa það og fór alveg upp að töskunni, hún var með lás. Lásinn var með lykli og 4 stafa leyniorði, ég prófaði nokkrum sinnum að gera orð. Eftir smá stund gafst ég upp og ákvað að skoða töskuna betur, ég tók eftir nafnspjaldi sem var úr stáli neðst á töskunni. Nafnspjaldið var merkt manni sem bar nafnið Árni Leving Schevingsen þannig ég ákvað að setja  árni í leyniorða ramman en það var ekki rétt svo ég ákvað að prufa einu sinni enn og nú með nafnið Levi, og viti menn taskan opnaðist. Svo virtist sem að lykillinn var aðeins yfirskin til að rugla fólk til þess að halda að það þyrfti lykil. Þegar ég leit inní töskuna gapti ég eins og ég hefði séð sprengju en sú var raunin að það voru 5 kíló af Heróíni og nokkur kíló af sprengiefni sem nefnist “ C – 4 “  mér dauðbrá. Ég náði samt að átta mig um leið og hljóp eins og fætur toguðu heim til þess að láta lögregluna vita af þessu, þeir sögðust ætla strax í þetta og einnig sögðu þeir mér að vera heima ekkert að vera skipta mér meira af þessu. Í fréttunum næsta dag sá ég að það var náð að aftengja sprengjuna og náð karlinum sem átti töskuna og lögreglan þakkað dreng sem átti heima þar nálægt fyrir aðstoðina. Ég gat loks róað mig niður og verið ánægður að hafa brugðist rétt við. Seinna þennan sama dag þegar mamma og pabbi komu heim voru þau búin að frétta að ég hafi sagt lögreglunni frá töskunni og voru mjög hrædd um að eitthvað hafi skeð fyrir mig en voru hæstánægð með það hvernig ég hélt ró minni, mamma og pabbi hrósuðu mér og föðmuðu mig fyrir að vera svona hugrakkur og duglegur. Þau meira að segja keyptu handa mér pizzu, brauðstangir, nammi og mikið af gosi fyrir. Auðvitað þakkaði ég þeim mikið fyrir að vera svona almennileg við mig en sagði samt við þau að þau þyrftu alls ekki að gera það en þau kröfðust þess þannig ég þorði ekki annað en að játa og fá þennan yndislega glaðning.

 

Benedikt Magg Einarsson