snjóóóóór;o!

Já  maður á víst að blogga um snjó, svo ætli það sé ekki bara best að gera það.

ég vaknaði semsagt klukkan hálf átta í morgun, og það var geðveik snjókoma og brjálað mikill vindur, og þegar að ég var að labba í skólann blotnuðu skórnir mínir og sokkarnir mínir vegna þess að snjórinn náði alveg yfir fæturna. Og ég semsagt fór bara í tíma eins og vanalega og svo komu Lárus og Smári og færðu okkur þær fréttir að samfés yrði frestað útaf veðri alla vega fram í næstu viku, Hugrún og Steinunn urðu náttúrulega svolítið svekktar vegna þess að þær áttu að fara að syngja en það verður bara að hafa það. Og það er semsagt ískalt og mikill snjór hér á Akranesi að fólk getur ekki farið út nema bara vel klætt.Svo þarf alveg örugglega að skafa af bílunum líka. Hinsvegar þá er samt gaman að fara og leika sér stundum í snjónum þó maður sé orðinn svona stór, maður getur t.d. alveg skellt sér út með litlu systkinum sínum að gera eitt stikki snjókarl eða e’ð meina alltaf gaman að skemmta systkinum sínum. og kanski fara í snjókast með þeim líka :) En ég hef samt eiginlega ekkert meira að segja svo ég seigi þetta bara alveg nóg

-rósa lilja

Snjórinn

Snjórinn er þetta sem vísindamenn kalla "crashius nebulius" en við köllum hann nottlega bara snjó ;O Þegar ég var á leiðinni í skólann gleypti snjórinn mig og ég var sendur til vídd sem var full af flóðhestum. Þeir gátu ekki taæað en þeir gáfu mér ofurkrafta þannig ég gat lesið hugsanir. Þegar ég sá áðal flóðhestinn þurfti ég að sleikja á honum tærnar því hann er nú kóngurinn. Tærnar hans brögðuðust eins og typpi ehhh... ég meina, ég veit ekki hvernig það bragðaðist en það var samt mjög vont. Hann skipaði mér að fara að stúta nokkrum ristabrauðum með eldunar hattinum sínum. En það var þá sem samsærið byrjaði. Er ég fann fyrsta ristabrauðið á tunglinu að nafni "toast king" bjó ég mig undir bardaga með því að syngja lag brjáluðu flóðhestanna sem hljómaði eins og engla söngur á KFC á þriðjudögum. Hann kallaði út í loftið en ekkert gerðist en það var þá sem ég fattaði það. Hatturinn var í rauninni enginn hattur heldur var hann geimveru egg sem var að fara að klekjast á stundinni. En sekúnduna sem eggið klektist kom Hasselhoff og ætlaði að fórna sér fyrir mig (ég er audda þess virði ;O) og hann sprakk eins og sebrahestur á jólunum. Þá hoppaði ég og kýldi geimveruna kalda með einu brjálæðislega brjáluðu höggi sem fór beint í átta lærin hans. Lærin duttu af honum og hann dó. Sigursæll gekk ég heim til mín því ég var að missa af Dora the Explorer:S. Þegar ég gekk heim sá ég það hræðilegasta sem ég hef séð á ævinni (fyrir utan andlitið á Bjarna) þá voru öll lærin komin í herbergið mitt og þau voru að brýna á sér læris hárin því þau ætluðu að drepa mig. En til allrar lukku kom hann Kristó fer VINURMINN og bjargaði mér með 80 kóbra slöngum í bandi. Aðeins þá gat ég horft á sjónvarpið í friði. Eftir að ég horfði á sjónvarpið þá fattaði ég að ég væri ennþá ofan í snjónum en þádó ég úr ALkuli

 Sorglegur Endir :'(

takk fyrir mehhggg

Gísli Rúnar semerbesturíölluþvíhannersvalur! 

Snjór.

First þegar byrjaði að snjóa fyrir nokkrum vikum fanst mér það svo skemmtilegt því að það vara bara búið að vera endalaus rigning.Svo þegar snjórin var búin að vera í margar vikur verður maður svolítið þreyttur á honunm og það er alltaf kalt.Samt er kósí að vera bara inni undir sæng þegar er kallt og allt í snjó.SVo er náttúrulega hægt að fara út og gera snjókall , snjóhús eða farið í snjókast.Ég hata samt snjóinn þegar hann er að bráðna og er ógeðslega blautur.Svo er svo gaman að fara á snjóbretti.

Silja sif Engilbertsdóttir.

Of mikið af því góða

Mér finnst snjórinn alveg fínn en það er hægt að fá of mikið af því góða.

Ég er að bera út Morgunblaðið og 24 stundir og þegar ég kom út um 5 leitið í morgun var mjög fallegt veður. Það var allt á kafi og stórar snjóflyksur hrundu beint niður; enginn vindur. en um hálf sjö kom allt í einu alveg brjálað rok og ég sá varla neitt: of mikið af því góða.

Í gær fór ég svo að labba á Esjunni í snjónum með mömmu og pabba. Það var svo sleipt sumstaðar að ég þurfti að skríða á fjórum fótum upp og renna mér niður á rassinum, það var reyndar mjög gaman til að byrja með, en svo varð ég svolítið aum í rassinum.

kv. Rakel 

Snjórinn

Snnnjóór :l, snjórinn getur verið ágætur og leiðinlegur t.d. þegar maður er að labba í snjónum í skólann eða bara labba eitthvert, svo getur maður ekki hjólað þegar það er mikill snjór. EN það er meira hægt að tala um góðu hlutina um snjó, t.d. að fara í snjókast, byggja snjóhús eða bara byggja eitthvað úr snjó, svo fara á snjóbretti skíði og stuff.

 

Úrkoman nefnist snjókoma og þegar hún fellur í logni og snjókornin ná að verða stór, er snjórinn laus í sér og kallast lausamjöll. Þegar rakastig snævarins er hátt og mikil samloðun er á milli kornanna verða þau mjög stór og er þá að jafnaði talað um hundslappadrífu. Slík snjókoma á sér oftast stað í mjög vægu frosti og hægum vindi eða logni. Þegar snjóar í roki er oftast talað um hríð og ef lausamjöll fer að fjúka myndast skafrenningur. Hann er algengastur þegar frost er talsvert og stífur vindur.

Oft er miðað við 35°N sem syðstu mörk snjókomu á láglendi á norðurhveli jarðar, en langt sunnan þessara marka snjóar í há fjöll, jafnvel í grennd við miðbaug. Nefna má fjallið Kilimanjaro í Tansaníu sem dæmi, en toppur þess er síþakinn snjó. Á heimskautasvæðunum er svo til öll úrkoma sem fellur snjór, en oft er þar þurrt og úrkoma mjög lítil.

Skráð heimsmet í snjókomu er á Mount Baker í Washingtonfylki í Bandaríkjunum, en þar féllu samtals 28 metrar af snjó á eins árs tímabili 1998 – 1999. Fyrra skráð met var á Mount Rainier í sama fylki, 25 metrar á einu ári, 1971 – 1972. Mesta sólarhringssnjókoma sem mælst hefur var við Silver Lake í Kaliforníu en þá mældust 1,93 metrar á einum sólarhring. Það gerðist 1921.

 

 

Kv Kristófer Ernir 

 

Snjór

snjór er kaldur

Endamörk-eftir Jón Berg

Tyggjóinu sem ég keypti á föstudaginn mun ég aldrei gleyma, því að mamma kom allt í einu alveg snar brjáluð. Mér leið eins og asni í bílnum þegar mamma var að skamma mig útaf því að það er aspartam í þessu tyggjói. Mamma hefur verið á móti aspartami í rúm 8 ár og geri það enn, 37 ára kona.sem reynir að passa upp á 16 ára drenginn sinn.

Ég heiti sævar og er jónson. Móðir mín heitir guðmunda bjarnadóttir og er sjúkraliði. Ég horfði út um gluggann og rigninguna sem þýtur á þennan glæra múr. Mamma kom ekki til að skamma mig útaf tyggjóinu, vegna þess að ég er ekki búinn að láta sjá mig heima í tvo daga.

Ég spurði mömmu hvert hún er að fara?hún svaraði mér ekki, hún leit út fyrir að vera sorgmæt, ég spurði hvað er að?  hún svaraði mér ekki, og ók bíllinn út í kant.

ég spurði hvað er í gangi?  hún horfði á mig eins og hún væri að fara faðma mig, nema hún var grátandi, allt í einu sagði hún "ég verð að senda þig út í sveit". ég var frosinn, man ekki hvað ég á að seiga og hvað ég vil seiga. Hún startaði bílnum og hélt áfram. Eftir þriggja tíma til hugsun hvort ég ætti að strjúka eða sætta mig við þessa stöðu þá vorum við komin langt út í sveit þar sem ekkert rafmagn er í langar leiðir. ég ætlaði að spyrja mömmu hvort hún tók fötin mín með? hún játaði, við vorum komin á leiðarenda á eitthvera  sveit sem heitir Fálkastaðir.

þar voru hjón sem voru ljótustu hjón í heimi, maðurinn var sköllóttur með vörtur á skallanum og bogið nef og með bjórvömb, konan var með ótrúlega feit og ótrúlega sítt skolhært hár sem nær niður að hnjám. ég tók fötin mín og labbaði í burtu án þess að seiga halló eða faðma mömmu bless. konan ætlaði að sína mér herbergið en hún labbaði svo hægt að ég hæti skriðið á glerbrotum til þess að vera samferða hana.

ég vaknaði klukkan 3 um nóttu og í þessu skítagreni, ég ætla að strjúka ég tók draslið mitt og fór út um herbergið og stökk út um gluggann. ég hljóp og hljóp eins hratt og ég get , þegar ég var kominn á þjóðveiginn húkkaði far, fór heim, það var eingin heima og þá sá ég að öll föt foreldra minn eru farinn og engar ferðatöskur og miði sem stendur " má bjóða hjónunum 2 vikna ferð til boston? " ég átti heimilið alveg sjálfur í 2 vikur. þetta voru endamörk mín

 

 

 

 

endir

Tyggjóinu sem ég keypti á föstudaginn mun ég aldrei gleyma...

 

Snjórinn marraði taktfast undir skónum hanns þegar hann gekk staðfastur áfram.

Hann hafði markmið og mátti ekki truflast eða láta undan freistingu. hann leit í kringum sig, svæðið var autt fyrir utan eina konu sem horfði grunnsamlega á hann. afhverju horfði hún svona á hann? vissi hún af áætlun hans? hann leit áhyggjufullur á klukkuna... hún var hálf níu. hann þurfti að flýta sér, bráðum kæmu þau, og þau máttu ekki ná honum þarna. hann kom auga á borðið, það gnæfði yfir hann eins og blóðugt altari asteka prests til forna. hann fann hjartað slá örar og andardráttinn þyngjast. "b..b..bland í poka fyrir t..tvöhundruð, takk". stamaði hann útur sér við afgreiðslukonuna. honum hafði tekist það! hann fann sigurtilfinninguna streyma um líkamann þegar hann teigði hendina uppá borðið og tók littla græna pokann. klukkan var bara 25 mín. í 9, hann hafði enn tíma.

Á leiðinni út hitti hann undarlegann mann. hann var í kjólfötun með pípuhatt og reykti stóra svarta pípu. "góðan daginn herra minn" sagði hann hátíðlega. "vilduð þér vera svo vænir að veita herramanni í nauð svosem einn hlaup orm í skiptum fyrir svolítið sem ég hef í vasa mínum. "jájá" sagði hann annars hugar og leit flóttalega í kringum sig um leið og hann veiddi hlaup orm úr pokanum. " þakka þér kærlega drenjgur minn!" sagði hann glaðlega og tróð orminum í pípuna sína sem fór að gefa frá sér undarlegann fjólubláann reyk. Maðurinn teigði sig í vasann og dró upp eitthvað í skærauðum umbúðum. hann tók við því og skoðaði það. "hvað er þe... byrjaði hann, en maðurinn var horfinn.

hann tók umbúðirnar af og við honum blasti tyggjó!(omg). "hvað er í gangi?" spurði hann sig. "ýmislegt" svaraði rödd alveg upp við hann. hann sneri sér við, en það var enginn þar. hvaðan hafði röddin komið? "ég er hérna niðri" sagði röddin. hann leit niður og sá að tyggjóið  í  hendi hans hafði andlit og var að tala við hann. "þetta getur ekki verið!" sagði hann og kastaði tyggjóinu á jörðina. hann hljóp hraðar en hann hafði nokkurn tímann fyrr þar til hann kom heim til sín. hann fór beint uppí herbergið sitt og læsti á eftir sér. "Þú getur ekki flúið frá mér, Vigfús" sagði tyggjóið fyrir framan hann. "Ég er meistari þinn núna" Múhahahahahahaha.

 

                                                                                           kv. sóla
 

Ef ég hefði vitað hvað það var sem beið mín fyrir innan dyrnar hefði ég aldrei opnað...

Vá hvað ég man eftir þessum degi; hræðilegur dagur. Ég held ég hafi aldrei upplifað neitt svona hræðilegt, HRYLLINGUR! Þetta hafði verið venjulegasti dagur í lífi mínu, allt gekk sinn vana gang. Ég fór í skólann, kom heim úr skólanum, lærði og bara þetta sem venjulega sem ég er búin að vera að gera síðustu 17 árin. Ég hef átt heima í þessu húsi í fimm ár, en mér datt einhvern veginn, ég skil ekki afhverju, aldrei í hug að kíkja hvað væri á bakvið þessa hurð. en þennann dag kallaði hún bara til mín, ég get eiginlega ekki útskýrt það sko, þessa tilfinningu sem ég fékk. Þetta byrjaði allt með því að ég var að laga fjarstýringuna af sjónvarpinu, ég var að líma saman brot úr Fjarstýringunni þegar það datt og datt einhvern veginn svona undir hurðina ógurlegu. Jesús, hvað ég var ekki að trúa þessu. en ég þurfti náttúrulega að ná í brotið svo að það væri hægt að horfa á sjónvarpið! Mamma geymdi lykilinn á einvherjum "leynistað" og hún hefur alltaf bannað mér að koma nálægt þessari hurð. Ég leitaði ALLSTAÐAR að þessum lykli. Hátt og lágt, uppi og niðri, og ég veit ekki hvað og hvað. Ég bara fann þennann and**** lykil ekki! Djöfull var ég orðin pirruð, maður. Ég var að fríka út! Þá náði ég í skrúfjárn og reyndi að skrúfa hurðarhúninn af, en hann haggaðist ekki. Ég reynsi allar brellurnar; ég reyndi að opna með kreditkorti, ég reyndi spennuna, vasahnífinn og ekkert virkaði! Þetta var bara einhver súper-hurð! Ég meina það, það hljóta að hafa verið tíu lásar á hurðinni eða eitthvað þvílíkt. Þá hringdi ég í mömmu og spurði hana hvar lykillinn væri, hún þóttist ekki vita neitt. Ég hringdi í ömmu og gáði hvort að hún væri með lykil, og viti menn, hún var með lykil! Ég ætla ekki einu sinni að segja þér hvað ég var fegin. ég fór til hennar og fékk lykilinn og á lyklakippunni var húslykillinn og annar lykill, mjög skrítinn í laginu. Hann hlaut að passa! Ég prófaði hann og komst inn fyrir dyrnar. En hryllingurinn sem beið mín fyrir innann var.....Það eru ekki orð í neinni orðabók til yfir það sem ég sá. Guð, ég held ég geti ekki talað um þetta Nei, heyrðu ég verð að segja frá þessu. Allt í lagi, hérna kemur það: ég sá....Það sem blasti við mér var heil ný veröld! Allt í einu hljóp fram hjá mér lítil vera; svolítið eins og dvergur og úmpalúmpa blönduð saman. Og það sem verra var voru þeir að rækta marijuana! Ég fæ bara hroll við tilhugsunina Þennann dag komst ég að því að litlir úmpalúmpar voru að rækta marijuana heima hjá mér og mamma mín er bara díler.Versta martröð mín er runnin upp!

    Inga Sara 

Í fyrsta skipti... - Lea

Í fyrsta skiptið sem ég keyrði bílinn hennar mömmu, án hennar, var komið kvöld og það var mjög dimmt. Ég var ekki komin með bílpróf, ég átti að fá það eftir rúma tvo mánuði, en ég var með æfingaleyfi og var búin að vera með það í svoldin tíma. Mamma og pabbi voru í London yfir helgina. Ég á engin systkyni og þurfti því að vera ein heima. Á laugardagskvöldið komu tvær vinkonur mínar til mín og við ættluðum að horfa á mynd. Seinna um kvöldið þegar það var orðið vel dimmt úti ákváðum við að fara að aðeins út. Við klæddum okkur í úlpurnar og skóna. Þegar við vorum komnar út fyrir dyrnar og á bílastæðið hjá húsinu stóð littli bíllin hennar mömmu fyrir utan. Við litum á hvor aðra og ákváðum að fara einn rúnnt á bílnum. Við keyrðum af stað og vorum komnar útá aðal umferðargötuna í bænum, við vorum orðnar doldið hræddar, og ákváðum þá bara að keyra heim, þegar við vorum á leiðinni heim keyrðum við á annan bíl. Maðurinn koma brjálaður út og skoðaði bílinn sinn sem var doldið beiglaður, en hann settist bara inní bíl og keyrði af stað. Þannig að bið fórum bara allar heim og fórum að sofa og ákváðum að segja ekki neinum frá þessu og það frétti þetta enginn.

Lea.