Sjúklingar róaðir niður með lyfjum vegna manneklu.(Englar alheimsins)

Veikindi mín hafa aldrei spurt hvenær ég eigi afmæli eða hvort það séu jól eða páskar hjá mer. Fyrstu innlögn mín bar upp skömmu fyrir páska. Á páskunum kom pabbi og mamma í heimsókn ég sit á stól i setustofunni eða réttara sagt ligg ég einsog slytti, því ég hef fengið svo mikið af lyfjum að ég get ekki hreyft mig og gat ekki talað. Augun gljá mamma er með páskaegg handa mer því það eru páskar og ég heyri i henni að hún segir með hnugginni röddu: ég vona a þú getir borðað þetta palli minn.  ég ætlaði að svara ég ætlaði að segja takk eða eihvað svoleiðis en út úr mer kom aðeins einsatkvæðishljóð og tungan þvælist fyrir orðunum. ég heyri einhverja setningu i höfðinu en man ekki hvernig hún byrjar. ég reyna að segja eihvað en það kemur eihvað A...."  pabbi gengur fram til hjúkrunarkonunnar og spyr hvað hafið þið gert við hann, hvað meinarðu? hann er svo uppdópaður af lyfjum að hann getur ekki talað. Hjúkrunarkonan lítur á hann hvössum augum. " nú eru páskar og mikið af starfsfólki er í fríi,"segjir hún, og ef við eigum að hafa sjúklingana rólega hérna þá verðum við að gefa þeim róandi lyf,annars verður eingin friður herna fyrir starfsfólkið.

 

-Jóna