Maðurinn í símanum

Þegar ég var á leiðinni heim úr skólanum  sá ég ferðatösku á vegabrúninni. þetta var svört stór skjalataska. Ég vissi ekki hvort ég ætti að taka hana með mér eða skilja hana bara eftir. Hvað var inni í henni og hvers vegna lá hún hér úti á miðri gangstétt? Hvað myndi næsti maður gera sem kæmi að henni? Hann myndi ábyggilega taka hana með sér heim...

Það gerði ég líka. Þegar ég kom heim opnaði ég hana, hún var full af peningum. Ég starði á alla þessa peningaupphæð með peningamerki í augunum og ég hugsaði með mér hvað ég gæti keypt mér fyrir allt þetta. Hvað myndu foreldrar mínir segja ? Þeir myndu ekki fá að vita... En Axel vinur minn ? Hann myndi örugglega reyna að taka þá frá mér... Nei ég varð að vita þetta og enginn annar. Þetta voru mínir peningar. Ég hljóp uppí herbergi með töskuna og faldi hana. Litla systir mín var heima og ég passaði að láta hana ekki sjá. Ég heyrði að dyrnar opnuðust niðri. Mamma var komin heim. Síðan fór ég niður sallarólegur en með hugann algjörlega við peningana. Það hvarflaði varla að mér af hverju þeir höfðu legið þarna og hvort aðilinn sem týndi þeim eða hvað annað væri ekki sárreiður yfir missi sínum. Það skipti ekki máli ég ætlaði að kaupa mér geðveikt hljóðkerfi og risastóran plasmaskjá, til að byrja með. Litla sys fengi ekki einu sinni barbie sokk.

Allt í einu hringdi síminn. Það var örugglega Axel. Ég svaraði en það var frá óþekktu númeri. Falið númer.. Símaat? Fyndið... Barnalegt... En ég svaraði bara og í símanum sagði djúp karlammsrödd; ,,Stráksi, út með töskuna núna." -Hver er þetta?" spurði ég ringlaður. ,,Út með töskuna núna eða þú hlýtur verra af, okei ?" sagði röddin aftur í hörðum ákveðnum tóni. Ég vissi ekki hvað ég átti til bragðs að taka, hvað var þetta eiginlega ? ,,Seinasta viðvörun, hlauptu út og skildu töskuna efir á götunni og hlauptu svo aftur inn, núna!" Síðan skellti hann á. Ég varð hræddur og ákvað að gera eins og maðurinn sagði. Kannski væri einhver í launsátri tilbúinn að skjóta á mig ef ég gerði ekki eins og hann sagði. ,,Gerðu eins og hann segir," sagði litla systir mín sem stóð nú allt í einu í dyrunum. Vanalega hefði ég sparkaði henni út og skammað hana fyrir að vera að hnýsast inni herberginu mínu. Það gat beðið. Ég ákvað að gera eins og maðurinn sagði tók töskuna og hljóp í hendingskasti út. Ég veit að mamma horfði undrandi á eftir mér. Ég lét töskuna á miðja götu en sá engan þannig það var heldur kjánalegt. Ég hugsaði mig tvisvar um í angist minni. Önnur hugsuninn var um manninn í launsátrinu uppi í tré með byssuna sem var miðað á höfuð mitt. Maðurinn í símanum sem girntist peningana. Þá hljóp ég inn.

Ég hljóp uppí herbergi og svaraði ekki undrunarsvip mömmu. Ég kærði mig ekki um það að litla systir mín var inní herberginu mínu, einkasvæðinu mínu, heldur læsti ég dyrinni og horfði út um gluggann á skjalatöskuna sem lá óhreyfð á götunni. ,,Hvaða vitleysa, ég ætla aftur að ná í hana," sagði ég og snéri mér við. En þá heyrðist hávær hvellur. Ég leit við og skjalataskan  sást ekki fyrir reyk og eld. Ég horfði stóreygur á systur mína með galopinn munninn. ,,Hvað gerðist?" -Hún sprakk.." sagði hún eins og ekkert væri eðlilegra. ,,Sko ég get haft rétt fyrir mér.." sagði hún með þrjóskutóni. ,,Ókei." Það var allt sem ég hafði að segja um þetta.

Ég átti litla líf mitt að þakka manninum í símanum og litlu systur minni. Ég þurfti að lifa með það þá. En ég settist bara á rúmið mitt, hringdi í Axel, rak litlu systur út og reyndi að gleyma þessum asnalega degi.

-Magga s.

Athugasemdir

[Blogg Brekkó , 1.2.2008 kl. 20:53]

gúgú gaga la magga mooin