týnda taskan "/ Ingþór "/

Þetta var kaldur vetrar dagur einhvern tíman í janúar. Ég var á leiðinni heim úr skólanum, skelfandi af kulda þegar ég sá handfang rétt stingast uppúr snjónum. fyrst hélt ég að þetta væri íþróttataska sem einhver hefði misst og grafist þegar snjóplógur ruddi snjónum af götunni áðan, Ef bara þetta hefði verið það einfalt. Það kom í ljós eftir að ég gróf þetta , með erfiðis munum, úr hálf frosnum snjónum að þetta var einhverskonar ferðataska, frekar stór ferða taska, og ég sem réð varla af forvitni varð að kíkja aðeins ofan í hana. hún virtist tóm í fyrstu en eftir að ég skoðaði hana betur sá það sem virtist vera búr af einhverju tagi. En svo kom þessi ís kalda vindkviða og ég sem hafði gleymt mér í fundinum fór að finna fyrir kuldanum aftur og ákvað að fara heim. Þegar heim var tók ég búrið upp úr töskunni lagði það á borðið og reyndi að opna það en það var læst. Ég hugsaði með mér að það hlyti að vera lykill einhverstaðar í töskunni svo ég fór að gramsa aðeins meira. Eftir u.þ.b. korters leit fann ég hólfið, lítið leyni hólf sem ég hefði ekki tekið eftir ef hún fríða mín hefði ekki stokkið beint inn í töskuna og byrjað að brýna klærnar á botninum, hún Fríða er nefnilega köttur. "Æi Fríða mín þetta er hvorki rétti tíminn né hlutur." en þar sem hún var ekkert að hlusta á mig, þótt hún hefði ekki skilið neitt sem ég sagði, þá tók ég hana upp enn með klærnar í töskunni og sá að botninn losnaði úr. "Æi sjáðu hvað þú hefur.." en þá sá ég hann lítill kassa með lykli í skráargatinu. Ég snéri lyklinum og opnaði kassann. Inní honum var annar lykill og sólgleraugu sem voru frekar ljós miðað við venjuleg. Samt frekar svöl svo ég setti þau á mig og kíkti smá í spegilinn sem hékk fyrir ofan búrið, en það var ekki lengur tómt. Það var lítill vera sem virtist nokkuð dofinn og ringluð, þetta var skrítinn vera  ljósgræn með lokað auga á miðjunni á enninu. það virtist taka eftir því að ég var að horfa á það og sagði með frekar skrækri röddu "ég sé að þú hefur fundið gleraugun svo ég ætti þá að vara þig við að nú ert þú meistari minn og ert þar með aðal skotmark fyrrum meistara míns ef þú vilt halda lífi lengur en þennan mánuð þá leyfirðu mér að fara frjáls, svo hvað segirðu?". "Hmm ég sé ekkert annað í stöðunni svo... þú ert frjáls." ekki þurfti að segja honum það tvisvar, með háum hvelli hvarf hann og ég hélt að þetta væri það síðasta sem ég myndi heyra frá honum en á hverju ári uppfrá því birtist eitthvað nánast töfrum gætt á rúmstaflinum mínum.   ENDIR