Ef ég hefði vitað hvað það var sem beið mín fyrir innan dyrnar hefði ég aldrei opnað...

Vá hvað ég man eftir þessum degi; hræðilegur dagur. Ég held ég hafi aldrei upplifað neitt svona hræðilegt, HRYLLINGUR! Þetta hafði verið venjulegasti dagur í lífi mínu, allt gekk sinn vana gang. Ég fór í skólann, kom heim úr skólanum, lærði og bara þetta sem venjulega sem ég er búin að vera að gera síðustu 17 árin. Ég hef átt heima í þessu húsi í fimm ár, en mér datt einhvern veginn, ég skil ekki afhverju, aldrei í hug að kíkja hvað væri á bakvið þessa hurð. en þennann dag kallaði hún bara til mín, ég get eiginlega ekki útskýrt það sko, þessa tilfinningu sem ég fékk. Þetta byrjaði allt með því að ég var að laga fjarstýringuna af sjónvarpinu, ég var að líma saman brot úr Fjarstýringunni þegar það datt og datt einhvern veginn svona undir hurðina ógurlegu. Jesús, hvað ég var ekki að trúa þessu. en ég þurfti náttúrulega að ná í brotið svo að það væri hægt að horfa á sjónvarpið! Mamma geymdi lykilinn á einvherjum "leynistað" og hún hefur alltaf bannað mér að koma nálægt þessari hurð. Ég leitaði ALLSTAÐAR að þessum lykli. Hátt og lágt, uppi og niðri, og ég veit ekki hvað og hvað. Ég bara fann þennann and**** lykil ekki! Djöfull var ég orðin pirruð, maður. Ég var að fríka út! Þá náði ég í skrúfjárn og reyndi að skrúfa hurðarhúninn af, en hann haggaðist ekki. Ég reynsi allar brellurnar; ég reyndi að opna með kreditkorti, ég reyndi spennuna, vasahnífinn og ekkert virkaði! Þetta var bara einhver súper-hurð! Ég meina það, það hljóta að hafa verið tíu lásar á hurðinni eða eitthvað þvílíkt. Þá hringdi ég í mömmu og spurði hana hvar lykillinn væri, hún þóttist ekki vita neitt. Ég hringdi í ömmu og gáði hvort að hún væri með lykil, og viti menn, hún var með lykil! Ég ætla ekki einu sinni að segja þér hvað ég var fegin. ég fór til hennar og fékk lykilinn og á lyklakippunni var húslykillinn og annar lykill, mjög skrítinn í laginu. Hann hlaut að passa! Ég prófaði hann og komst inn fyrir dyrnar. En hryllingurinn sem beið mín fyrir innann var.....Það eru ekki orð í neinni orðabók til yfir það sem ég sá. Guð, ég held ég geti ekki talað um þetta Nei, heyrðu ég verð að segja frá þessu. Allt í lagi, hérna kemur það: ég sá....Það sem blasti við mér var heil ný veröld! Allt í einu hljóp fram hjá mér lítil vera; svolítið eins og dvergur og úmpalúmpa blönduð saman. Og það sem verra var voru þeir að rækta marijuana! Ég fæ bara hroll við tilhugsunina Þennann dag komst ég að því að litlir úmpalúmpar voru að rækta marijuana heima hjá mér og mamma mín er bara díler.Versta martröð mín er runnin upp!

    Inga Sara