Gaggalagú

 

Þegar ég vaknaði um morguninn.. beið mín æstur rakki fyrir neðan kojuna mína.  Hann gerði mér afar bilt við þannig að ég gróf mig undir teppið mitt og var þar í dágóðan tíma.  En rakkinn var óþolinmóður og stökk upp til mín geltandi og glefsandi í teppið, sem hann náði síðan að hrifsa af mér.  Mín augu mættu hans.  Augu rakkans voru grá og blóðhlupin og hann hafði sár á vinstri kinninni.  Mér til mikillar undrunar  sleikti hann mig í framan af mikilli áfergju og heimtaði að ég klifraði niður.   Ég átti engan kost annan en að hlýða rakkanum þannig að ég tók á rás og stefndi á eldhúsið þar sem ég gaf honum eina skinku eða svo.   Síðan hljóp hann inni í anddyri þar sem hann tók upp svarta ól og band sem fylgdi með henni, og starði aftur til mín í mikilli einlægni sem honum var einum lagið.  Ég tók eftir því að enginn úr fjölskyldunni var heima, engin mamma til að bjóða mér góðan morgunn, enginn pabbi til að tauta hljóðlega upp úr morgunblaðinu og ekki einu sinni litlu systkinin til staðar til að nöldra í manni hver fengi seinasta kexið.  Allt var ofurhljótt í mínu litla húsi við bryggjuna, sem ómaði áður af alls kyns hljóðum og köllum, stóð núna autt og yfirgefið í einmannalegum napurleika brimisinsX. En hundurinn gelti enn ótt og títt, þannig að ég mætti honum í anddyrinu, festi á hann ólina og út gengum við.

Hundurinn var nú hæstánægður en þó ennþá ágengur í að koma mér áfram frá skrefi til skrefs meðfram sjávarsíðunni.   Þetta var án efa með þeim mest spennandi morgnum sem ég hafði upplifað, vakin af úr því virtist heimilislausum, ágengum en elskulegum rakka og að hann hafi tekið mig í göngutúr frá yfirgefnum heimahúsum sem ég átti afar erfitt með að botna í.  Morgunsólin litaði landslagið í litla þorpinu okkar ævintýralega og setti svip sinn á fjöllin fyrir handan og húsin í kring. Ég fann ferskt sjávarloftið kitla nasirnar og ég vissi nákvæmlega hvar við vorum þegar við stönsuðum.   Í garðinum hjá Rósu frænku.  Við kölluðum hana alltaf Rósu radísu vegna myndarlegrar grænmetisræktunar hennar í bakgarðinum.  Í ofboði sínu stökk rakkinn áfram í garðinn hennar og reif upp eina myndarlega rófu.  Rófan var sver og stíf og rakkinn kom til mín afskaplega ánægður með ódæðið.  Ég bjóst við því að Rósa myndi þramma út úr húsinu, og blóta í átt að hundinum og slá hann með vendinum sínum í leiðinni.  En allt kom fyrir ekki.  Húsið stóð jafn autt og yfirgefið og mitt eigið og við héldum áfram okkar leið. 

 Framhald seinna ..

Aðalbjörg