Einhver saga

Ef ég hefði vitað hvað það var sem beið fyrir innan dyrnar hefði ég aldrei opnað, aldrei hef ég orðið svona hrædd, í fyrstu skildi ég ekkert hvað var í gangi ég tók bara fyrir andlitið og öskraði, var þetta ímyndum eða draumur? þetta var varla veruleikinn. Inni í ný málaða hvíta herberginu var ekkert nema stóll og ein manneskja, manneskjan starði á mig, eða það hélt ég þá, en hún var í rauninni ekki að stara á neitt, því augu hennar voru óvirk. Ég hafði eytt öllum deginum í að leita að reipinu mínu, til þess að geta dregið bílinn minn sem hafði orðið bensínlaus út á miðri götu, og þarna var reipið, fast utan um hálsinn á besta vini mínum. Ég gat ekki hætt að öskra en náði samt að hlaupa að honum og lyfta honum upp, en það var erfitt, þessi vinur minn var ekki í mjóari kantinum, og ég máttlaus af hræðslu. Ég öskraði á hjálp lengi lengi án árangurs og hélt áfram að reyna að ýta honum upp, á endanum gafst ég upp og féll niður og öskraði og grét meira en ég hef nokkurtíman gert. Ég lá á gólfinu í sjokki í marga klukkutíma þangað til ég ákvað að hringja í neyðarlínuna, ég var róleg þegar ég hringdi, einfaldelga róleg af sorg, ég útskýrði fyrir konunni í símanum hvað hefði gerst og svaraði öllum spurningum sem hún spurði. 10 mínútum seinna hlupu menn inn og hýfðu vin minn upp og skáru á reipið, þau reyndu að vekja hann aftur til lífsins á meðan ég bara stóð þarna og starði, "hann er dáinn" sagði lágvaxinn dökkhærður maður. Ég grét ekki eða öskraði, ég var einfaldlega dofin, útúr heiminum, ekki að hugsa neitt, það sem maðurinn sagði hafði ég vitað fyrir mörgum vikum en gerði ekkert í því, sagði engum frá.

Þessi vinur minn hét Samúel, hann var 19 ára þunglyndur drengur sem vann á bensínstöð. Hann hafði verið greindur þunglyndur og geðveikur fyrir meira en ári en hafði aldrei reynt að leita sér meiri fagmannlegrar hjálpar með það afþví að það hafði hjálpað honum, eða svo sagði hann, ég hélt ég hefði hjálpa honum mikið, en hvernig gat ég það þegar ég var í skóla og vinnu og með kærasta, hvaða mögulega tíma hafði ég fyrir hann? hvernig átti ég að geta hjálpað honum? hann sagði þetta bara til að láta mér líða betur og ég hálf vissi það þá, en gerði ekkert í málinu. Vikurnar áður en hann dó voru tómar í hans lífi, hann átti enga vini nema mig, en ég er varla vinur ef eyði aldrei tíma með honum, alla daga vaknaði hann fór í vinnuna kom heim og horfði á sjónvarpið, ég sá að lífið hans hafði orðið ekkert, hann fékk engan unað útúr því, það kalla ég dáinn mann.

4 dögum eftir sjálfsmorð hans gaf ég mig fram, ég sagðist hafa gefið honum svefnlyf og hengt hann, aðeins ég vissi að það var ekki satt, en einhvernvegin varð ég að refsa mér fyrir það sem ég hafði gert, eða reyndar ekki gert. 

salka kveður að þessu sinni
hittumst heil